"Ou­de­ren heb­ben on­ze hulp no­dig, een luis­te­rend oor. Dat merk je. De be­wo­ners fleu­ren op als ze me zien." Lin­da Jan­ga is huis­ka­mer­vrij­wil­li­ger in zorg­cen­trum Hier­o­ny­mus in Weert.

"Geen dag is het­zelf­de, ie­der mens is an­ders, het geeft vol­doe­ning en je bent voort­du­rend in de weer." Met de­ze woor­den vat Nis­ha­da Bel­jaars sa­men waar­om zij in de zorg werkt. Ze is twee­de­jaars leer­ling ver­zor­gen­de-IG en gaat één dag in de week naar school en werkt vier da­gen in de zorg.

An­dy Pat­ti­naya uit Weert woont zelf­stan­dig en krijgt el­ke och­tend al om 7 uur me­di­sche zorg, vlak voor­dat hij naar zijn werk gaat. Hij is heel te­vre­den over de zorg en wil ook graag op de fo­to met een van zijn zorg­ver­le­ners, Phil­lie Ver­hoef. "Zij komt drie of vier keer in de week en de an­de­re da­gen ko­men haar col­le­ga's."

Je zou het niet zeg­gen: on­langs vier­de ze haar 80^e ver­jaar­dag, sa­men met haar kin­de­ren, klein­kin­de­ren en voor­al haar ach­ter­klein­kin­de­ren. "Een on­ver­ge­te­lij­ke dag!" En dat zegt ze met na­druk.

Me­neer en me­vrouw Wehrens wo­nen in het cen­trum van Weert. Bei­den zijn ze lan­ge tijd ge­pen­si­o­neerd en naar en­thou­si­ast ei­gen zeg­gen ver­ve­len ze zich geen dag. Me­vrouw Wehrens is kor­ting­pas­hou­der van Land van Hor­ne en doet we­ke­lijks mee aan ac­ti­vi­tei­ten in zorg­cen­trum Ver­vers­hof, dat vlak bij haar flat ligt.

Na een her­sen­bloe­ding 7 jaar ge­le­den heeft me­vrouw Van der Krift nog wei­nig spier­kracht aan de lin­ker­zij­de van haar li­chaam. Ook haar denk­ver­mo­gen is wat ach­ter­uit ge­gaan. Ze woont in Weert sa­men met haar man, die 24 uur per dag voor haar zorgt. Drie keer per week gaat ze naar de dag­be­han­de­ling waar ze the­ra­pie krijgt en dag­be­ste­ding. "An­ders red je het niet. Die da­gen zijn ook ont­span­ning voor mij en zij kijkt er naar uit en blijft ac­tief door de be­han­de­ling. Hier­door kun­nen we sa­men thuis blij­ven wo­nen."

Voor ver­pleeg­kun­di­ge Ma­ria Smeets is het heel dui­de­lijk: in de thuis­zorg is het nooit stan­daard wat je doet. "Je komt tel­kens op nieu­we plek­ken en in nieu­we si­tu­a­ties; ik vind het ge­wel­dig! De uit­da­ging voor mij is om juis­te zorg voor een cli­ënt in te kun­nen zet­ten – die in het be­gin toch aan de ex­tra hulp moet wen­nen. Daar­na zijn ze echt blij als ze zien wat je kunt be­te­ke­nen, en dat de fa­mi­lie min­der be­last is."

"De ziek­te van Hun­ting­ton is he­le­maal mijn ding", ver­telt Gees­je Se­gers. Zij is Ge­ri­a­trie­fy­si­o­the­ra­peut en werkt al van­af 2009 met Hun­ting­ton cli­ën­ten.

"Heer­lijk om met de­ze doel­groep te wer­ken. Het team is heel ge­mo­ti­veerd en hoe meer er­va­ring je hebt, hoe be­ter je de men­sen kunt hel­pen en be­ge­lei­den. Vaak is er spra­ke van een ge­drags­ver­an­de­ring en daar moet je be­grip voor heb­ben, zien dat het de ziek­te is en niet de per­soon. Als je ziet wat de mo­ge­lijk­he­den zijn en die zie je als je in je werk groeit, kun je meer be­te­ke­nen voor de cli­ënt en zijn om­ge­ving. Het is heel dank­baar werk en dan wil je het niet meer los­la­ten." Het team voor Hun­ting­ton cli­ën­ten is klein en heel ge­mo­ti­veerd, ook dat spreekt haar aan.