In vier we­ken tijd ben ik tij­dens mijn start als ba­sis­arts ver­liefd ge­wor­den op de ou­de­ren­zorg. Het raak­te mij dat je zo­veel kunt be­te­ke­nen voor men­sen in hun laat­ste le­vens­fa­se zo­wel in het ver­pleeg­huis als thuis. In­mid­dels werk ik al een aan­tal jaar bij Land van Hor­ne, eerst als ba­sis­arts en van­af 2018 als spe­ci­a­list ou­de­ren­ge­nees­kun­de. 

Na de op­lei­ding Hel­pen­de, ben ik de kap­pers­op­lei­ding gaan vol­gen. In 2018 kwam ik op het punt dat ik me­zelf ver­der wil­de ont­wik­ke­len en toen ben ik van het kap­pers­vak te­rug­ge­gaan naar de zorg. Dat was de bes­te keu­ze!

Als kind was ik vaak te vin­den in het ver­zor­gings­huis voor ou­de­ren met een han­di­cap, waar mijn moe­der werk­te. Toen ik la­ter vrij­wil­li­ger werd in dat­zelf­de ver­zor­gings­huis en een bij­baan kreeg in een be­jaar­den­te­huis, wist ik het ze­ker: ik wil iets met ou­de­ren gaan doen!

Ik werk nu 6 jaar in de zorg. Tij­dens mijn BBL-op­lei­ding Ver­zor­gen­de IG heb ik voor het eerst ge­werkt in de zorg. Dit was ge­wel­dig! De band die je op­bouwt met ou­de­ren is bij­zon­der. 

Per­soon­lij­ke zorg trok mij niet zo aan, dus toen kwam ik al snel uit bij er­go­the­ra­pie. Het be­roep is erg di­vers: jon­ge­ren, ou­de­ren, kin­de­ren, het kan al­le­maal. Maar de ba­sis is om te zor­gen dat men­sen zo zelf­stan­dig mo­ge­lijk kun­nen blij­ven en de kwa­li­teit van le­ven kun­nen be­hou­den. 

Na 25 jaar zie­ken­huis­er­va­ring als ver­pleeg­kun­di­ge, twee en half jaar ge­le­den de switch dur­ven ma­ken naar de thuis­zorg. Dit heeft me meer rust en re­gel­maat ge­ge­ven. In de thuis­zorg kan ik er zelf voor zor­gen dat ik mijn tijd bij de cli­ënt thuis zo goed mo­ge­lijk be­nut.

Laatst sprak ik de echt­ge­noot van een vrouw met de­men­tie die hier woont. Door de ziek­te is het voor hem moei­lijk met haar te com­mu­ni­ce­ren. Als me­de­wer­ker wel­zijn be­steed ik aan­dacht aan mu­ziek en dat heeft het echt­paar enorm ge­hol­pen. Door mu­ziek kan hij weer even con­tact ma­ken met haar zo­als ze vroe­ger was, ver­tel­de hij. Dat geeft mij zo'n kick.

Ik was 31 jaar toen ik in de zorg ging wer­ken. Nu denk ik: was ik maar veel eer­der in de zorg gaan wer­ken. On­be­wust heeft de zorg al­tijd in mij ge­ze­ten. Ik ben een pit­tig per­soon, maar ik help ook graag men­sen. Ik werk al­weer 16 jaar bij Land van Hor­ne en in de­ze tijd heb ik al­le kan­sen ge­kre­gen. Ik be­gon als hel­pen­de en ben door­ge­groeid naar zorg­co­ör­di­na­tor en ver­pleeg­kun­di­ge. De op­lei­din­gen Ver­zor­gen­de IG, EVV (Eerst­ver­ant­woor­de­lij­ke) en Ver­pleeg­kun­de heb ik suc­ces­vol af­ge­rond. Daar­naast heb ik ook een di­plo­ma voor ca­sema­na­ger. 

Ik ben 73 jaar en werk nog steeds in de zorg. Of­fi­ci­eel ging ik vijf jaar ge­le­den met pen­si­oen, maar ik ben nooit ge­stopt met wer­ken. Ik heb 45 jaar als ver­pleeg­kun­di­ge ge­werkt, maar sinds en­ke­le ja­ren ben ik ver­zor­gen­de IG en houd ik mij voor­al be­zig met de da­ge­lijk­se ver­zor­ging van men­sen. Vol­gens mijn con­tract doe ik dat vier uur per week, maar soms werk ik wel 30 of 40 uur om al­le ga­ten op te van­gen in het roos­ter. Een sport­school heb ik dus niet no­dig.

Van­uit mijn per­soon­lij­ke si­tu­a­tie heb ik in de loop der ja­ren steeds meer in­te­res­se ont­wik­keld voor men­sen met de ziek­te van Hun­ting­ton, een er­fe­lij­ke her­sen­ziek­te. Ik wil graag be­rei­ken dat men­sen over­al in de pro­vin­cie de juist zorg we­ten te vin­den en krij­gen. Als pro­ject­lei­der Hun­ting­ton ben ik me­de ver­ant­woor­de­lijk voor het op­zet­ten van een ken­nis­cen­trum voor de­ze doel­groep.

Vroe­ger wil­de ik al­tijd kap­ster wor­den, maar dat raad­den ze me af van­we­ge ge­zond­heids­klach­ten. Ik ben de op­lei­ding Hel­pen­de gaan doen. Om­dat het zo goed ging, heb ik na de­ze op­lei­ding di­rect door­ge­leerd voor Ver­zor­gen­de IG en Ver­pleeg­kundige. Tij­dens mijn eind­sta­ge kwam ik op de Hun­ting­ton­af­de­ling van Land van Hor­ne te­recht en dat be­viel mij zo goed, dat ik daar ge­ble­ven ben.  

Ik ben team­lei­der van de voe­dings­dien­sten in de (woon)zorg­cen­tra St. Eli­sa­beth, St. Char­les en St. Jo­seph. Wij ver­zor­gen het eten voor de cli­ën­ten. Daar­naast ko­men er men­sen uit de om­ge­ving en het dorp bij ons langs. Ze eten graag bij ons en wij vin­den het be­lang­rijk on­ze gas­te­rij­en een buurt­func­tie te ge­ven.

Het beeld dat ik in de eer­ste in­stan­tie had van de ou­de­ren­zorg is in wer­ke­lijk­heid veel be­ter. Ik had niet ver­wacht dat ik met zo veel ver­schil­len­de doel­groe­pen zou wer­ken. Als er­go­the­ra­peut be­han­del ik eer­ste­lijns­cli­ën­ten, cli­ën­ten met de ziek­te van Hun­ting­ton, ver­pleeg­huis- en on­co­lo­gi­sche cli­ën­ten. Ie­der per­soon heeft zijn ei­gen ziek­te­beeld en zorg­vraag, dat maakt mijn werk uit­da­gend.

Wat ben ik blij om weer te­rug te zijn in de zorg, nadat ik en­ke­le ja­ren heb ge­werkt in het be­drijfs­le­ven als re­cep­ti­o­nis­te. Bij Land van Hor­ne ben ik be­gon­nen in de huis­hou­ding bij men­sen thuis. In de huis­hou­ding heb ik een tijd­je mee­ge­lo­pen met een in­di­vi­du­e­le be­ge­lei­der en zo ben ik uit­ein­de­lijk in de­ze func­tie ge­rold. Ik doe het nu al­weer 4 jaar en het be­valt mij nog steeds ont­zet­tend goed.  

Als stu­dent aan de op­lei­ding Food De­sign and In­no­va­ti­on wist ik al snel dat ik me ver­der wil­de ver­die­pen in di­ë­te­tiek. Via een om­weg ben ik dan ook de­ze op­lei­ding gaan vol­gen en daar heb ik nooit spijt van ge­had. Bij Land van Hor­ne ben ik be­gon­nen op de af­de­lingen So­ma­tiek van zorg­cen­trum Mar­ti­nus en Ge­ri­a­tri­sche Re­va­li­da­tie­zorg. Nu be­han­del ik ook de cli­ën­ten van de af­de­ling Hun­ting­ton, de af­de­ling So­ma­tiek en de cli­ën­ten van de eer­ste­lijns­zorg. Ik heb veel uit­da­ging op de af­de­ling Hun­ting­ton. De samen­werking in een mul­ti­dis­ci­pli­nair team en de com­plexi­teit van het ziek­te­beeld spre­ken me erg aan.  

De func­tie van een wijk­ver­pleeg­kun­di­ge is heel di­vers. Wat ik er zo mooi aan vindt is het han­de­len met een con­creet doel. Ik houd re­gie over het zorg­pro­ces om er­voor te zor­gen dat een cli­ënt zo lang mo­ge­lijk zelf­stan­dig thuis kan wo­nen. Daar­bij ben ik niet zo­zeer fy­siek aan het zor­gen, maar kijk ik voor­al naar ie­mands mo­ge­lijk­he­den en die pro­beer ik te be­nut­ten. Bij­voor­beeld door de in­zet van hulp­mid­de­len. Zo heb ik on­langs de drup­pel­bril in­ge­zet bij een cli­ënt. Na een een­ma­li­ge uit­leg kon zij zelf haar ogen drup­pe­len. Ze kwam laatst nog even langs om te ver­tel­len hoe blij ze hier­mee was. Ze had niet ge­dacht dat ze het zelf kon. Zo'n re­ac­tie geeft mij echt vol­doe­ning!

Tij­dens de op­lei­ding Dok­ters­as­sis­tent kwam ik er­ach­ter dat ik be­hoef­te had aan meer ver­ant­woor­de­lijk­heid en zelf­stan­dig­heid. Het werk van een er­go­the­ra­peut vol­doet aan de­ze as­pec­ten. Voor mij was dan ook de op­lei­ding er­go­the­ra­pie een lo­gi­sche ver­volgstap.

Als fy­si­o­the­ra­peut bouw je een band op met cli­ën­ten, voor­al bij in­ten­sie­ve re­va­li­da­tie­tra­jec­ten leer je de cli­ënt echt goed ken­nen. De mees­te cli­ën­ten ko­men via het zie­ken­huis bij ons in het Ge­ri­a­tri­sche Re­va­li­da­tie­cen­trum. Ze zijn soms vol­le­dig af­han­ke­lijk van an­de­ren. Bij de­ze per­so­nen kun je veel be­te­ke­nen. Het is dan ook ge­wel­dig als de cli­ënt weer zelf­stan­dig naar huis gaat. Ook is het ge­woon leuk om met ou­de­ren te wer­ken. In mijn vrije tijd ben ik lei­der en be­stuurs­lid bij een jeugd­ver­e­ni­ging. Op mijn werk ben ik voor­al be­zig met ou­de­ren. Het is voor mij de per­fec­te com­bi­na­tie. 

Na­dat ik 8 jaar in het zie­ken­huis heb ge­werkt als ver­pleeg­kun­di­ge, ben ik aan de slag ge­gaan als wijk­ver­pleeg­kun­di­ge in de thuis­zorg. Eerst bij een an­de­re or­ga­ni­sa­tie en nu bij­na 4 jaar bij Land van Hor­ne. Als wijk­ver­pleeg­kun­di­ge heb ik meer tijd voor mijn cli­ën­ten en meer een-op-een con­tact.  

Ik heb ja­ren in de ho­re­ca ge­werkt tot dat een vrien­din zei, 'Je moet eens bij Land van Hor­ne kij­ken, daar heb­ben ze ba­nen die jij leuk vindt.' En ze had he­le­maal ge­lijk, ik werk in­mid­dels ruim 7 jaar in de zorg en het is he­le­maal mijn ding.

"Het was een wens van het Hun­ting­ton­net­werk om een mul­ti­dis­ci­pli­nai­re op­lei­ding te star­ten, maar we zijn be­gon­nen met een op­lei­ding voor spe­ci­a­lis­ten ou­de­ren­ge­nees­kun­de", ver­telt Vera Grond. Zij is sa­men met haar col­le­ga Es­ther van Cann in 2018 be­gon­nen aan de 3-ja­ri­ge op­lei­ding. Een aan­tal da­gen in het jaar gaan zij naar Lei­den, naar het LUMC, waar ze de Op­lei­ding tot bij­zon­de­re be­kwaam­heid Hun­ting­ton voor spe­ci­a­list ou­de­ren­ge­nees­kun­de vol­gen

Ik ben de zorg in­ge­gaan door mijn zus, zij werk­te als zie­ken­ver­zorg­ster in een ver­pleeg­huis. Als ze thuis kwam van haar werk werd ik al­tijd ge­boeid door haar ver­ha­len. Als 16 ja­ri­ge jon­gen be­sloot ik haar ach­ter­na te gaan naar het­zelf­de ver­pleeg­huis.

Dat ik in de zorg zou gaan wer­ken, kwam niet als ver­ras­sing. Het zit in mijn fa­mi­lie. Wat ik zo leuk vind aan wer­ken in een ou­de­ren­or­ga­ni­sa­tie is de sa­men­wer­king met col­le­ga's. Ik sta er als dok­ter niet al­leen voor. Ik heb over­leg met ver­pleeg­kun­di­gen, fy­si­o­the­ra­peu­ten, psy­cho­lo­gen en an­de­re col­le­ga's. Je doet het echt sa­men! Ook het con­tact met de cli­ënt en fa­mi­lie maakt mijn vak mooi. Het is fijn om men­sen echt te le­ren ken­nen.

Ik ben af­ge­stu­deerd aan de to­neel­school maar in­mid­dels ver­zor­gen­de IG bij Ne­der­ma­ze­hof. Na de the­a­ter­school moest ik re­a­lis­tisch blij­ven, daar was he­laas wei­nig toe­komst­per­spec­tief. En toen heb ik de stap naar de zorg ge­zet om­dat dat ook bij mij past. Mijn va­der heeft al­tijd op de am­bu­lan­ce ge­re­den en mijn moe­der was ver­pleeg­kun­di­ge. Je kunt dus wel zeg­gen dat ik uit een echt zorg­ge­zin kom. De keu­ze voor de zorg was dus niet zo moei­lijk. Ik heb mij ge­woon aan­ge­meld, wie niet waagt, wie niet wint. En in­mid­dels ben ik dus af­ge­stu­deerd ver­zor­gen­de IG en zit ik op mijn plek in Ne­der­ma­ze­hof.

Ver­scho­len tus­sen de stil­le bos­sen in het Leu­dal ligt zorg­cen­trum St. Eli­sa­beth. Een prach­ti­ge lo­ca­tie ver­vuld van rust. Tot­dat je de zus­sen An­ne en Die­de en hun moe­der Ani­ta in een ruim­te bij el­kaar zet... Dan start het vro­lij­ke ge­kib­bel en ge­lach!