Il­se Jeur­nick is één van de Con­tact Kan­jers van Land van Hor­ne. Ze zet haar ro­de neus af voor het ge­sprek en legt het idee van de Con­tact Kan­jer uit. "Het is een clown in het hier en nu. Je maakt je hoofd leeg, stapt de wo­ning bin­nen en kijkt wat er ge­beurt. De re­gie ligt bij de be­wo­ner. Of ie­mand nu in de af­weer zit, een traan­tje laat of lacht. Je be­weegt met de emo­ties mee. Al­les is goed."

"De ziek­te van Hun­ting­ton is he­le­maal mijn ding", ver­telt Gees­je Se­gers. Zij is Ge­ri­a­trie­fy­si­o­the­ra­peut en werkt al van­af 2009 met Hun­ting­ton cli­ën­ten."Heer­lijk om met de­ze doel­groep te wer­ken. Het team is heel ge­mo­ti­veerd en hoe meer er­va­ring je hebt, hoe be­ter je de men­sen kunt hel­pen en be­ge­lei­den".

Hoe ver­der als je ge­trof­fen wordt door een her­sen­in­farct? Het over­kwam Mar­tin Scheurs. Na een pe­ri­o­de van angst, on­ze­ker­heid en twij­fel mocht de Weer­ter­naar gaan re­va­li­de­ren in het Ge­ri­a­trisch Re­va­li­da­tie­cen­trum van Land van Hor­ne. "Ik had met­een het ge­voel dat hij hier op zijn plaats was", ver­telt echt­ge­no­te Ger­rie, die het woord doet om­dat de spraak van Mar­tin weg is. "Het is moei­lijk voor te stel­len, maar Mar­tin kon he­le­maal niks meer. Hij kon al­leen sla­pen. Het heeft al zes we­ken ge­duurd om hem weer aan het slik­ken te krij­gen. En nu zie ik hem el­ke dag voor­uit gaan. "Er wordt hier hard ge­werkt, maar er is al­tijd tijd voor een grap­je."

Kan je vrij­wil­li­gers­werk doen als je kampt met se­ri­eu­ze ge­zond­heids­pro­ble­men? De­men­tie, bij­voor­beeld? Jack Sak wel. Vijf och­ten­den in de week helpt hij de­men­te­ren­de ou­de­ren.

"In het be­gin toen ik hier kwam wo­nen was het heel vreemd, ik heb al­tijd in een huis met een gro­te tuin ge­woond. We had­den vo­gels in de vo­li­è­re en ik hield van de die­ren in de tuin. Maar naar­ma­te je ou­der wordt kun je ver­wach­ten dat je voor be­paal­de din­gen wat hulp no­dig hebt. Ik krijg nu thuis hulp bij het aan- en uit­trek­ken van de kou­sen en de per­soon­lij­ke ver­zor­ging. Naast dat je li­cha­me­lijk an­ders wordt ver­an­derd het den­ken ook. Ik ver­geet te­gen­woor­dig ook wel eens wat. Maar ge­luk­kig zijn het geen be­lang­rij­ke din­gen. Ik ben te­vre­den dat ik hier in Hun­sel kan blij­ven."

Mie­ke is als vrij­wil­lig­ster werk­zaam op het klein­scha­lig wo­nen in Ee­gels­hoe­ve. Ze be­trekt de be­wo­ners waar mo­ge­lijk bij klei­ne klus­jes, gaat een stuk­je wan­de­len of neemt een kijk­je in de tuin. Een­maal per drie maan­den wordt het plaat­se­lij­ke bin­nen­zwem­bad in So­me­ren voor een uur­tje af­ge­huurd en ge­niet Mie­ke sa­men met een groep­je cli­ën­ten, fa­mi­lie­le­den en me­de­wer­kers van het wa­ter. In het zwem­bad is een rol­stoel­lift aan­we­zig zo­dat men­sen ge­mak­ke­lijk het wa­ter in kun­nen. Ook is de bo­dem ver­stel­baar zo­dat het nooit diep is.

Ju­lie Mar­tens heeft in 2012 - in het twee­de leer­jaar van het VM­BO - een maat­schap­pe­lij­ke sta­ge in Rust in Roy ge­daan. En ze is, zo­als ze zelf zegt, 'blij­ven han­gen'. Ze vond en vindt de mu­ziek- en dans­avond zo ge­zel­lig, dat ze be­sloot vrij­wil­li­ger te wor­den.

De tuin­aan­plan­ting bij zorg­cen­trum St. Jo­seph ligt er keu­rig bij. Sa­men met en­ke­le col­le­ga-vrij­wil­li­gers ver­zorgt Ton Ca­ris de plant­soe­nen sinds de nieuw­bouw in 2013. "In het be­gin dacht ik: waar ben ik aan be­gon­nen", blikt Ton te­rug. "Het ter­rein was over­woe­kerd met on­kruid." Maar de aan­hou­der wint, en met een erg mooi re­sul­taat tot ge­volg! Hij krijgt vaak com­pli­men­ten van be­wo­ners uit het dorp.

Voor ver­pleeg­kun­di­ge Ma­ria Smeets is het heel dui­de­lijk: in de thuis­zorg is het nooit stan­daard wat je doet. "Je komt tel­kens op nieu­we plek­ken en in nieu­we si­tu­a­ties; ik vind het ge­wel­dig! De uit­da­ging voor mij is om juis­te zorg voor een cli­ënt in te kun­nen zet­ten – die in het be­gin toch aan de ex­tra hulp moet wen­nen. Daar­na zijn ze echt blij als ze zien wat je kunt be­te­ke­nen, en dat de fa­mi­lie min­der be­last is."

"Geen dag is het­zelf­de, ie­der mens is an­ders, het geeft vol­doe­ning en je bent voort­du­rend in de weer." Met de­ze woor­den vat Nis­ha­da Bel­jaars sa­men waar­om zij in de zorg werkt. Ze is twee­de­jaars leer­ling ver­zor­gen­de-IG en gaat één dag in de week naar school en werkt vier da­gen in de zorg.

Je zou het niet zeg­gen: on­langs vier­de ze haar 80^e ver­jaar­dag, sa­men met haar kin­de­ren, klein­kin­de­ren en voor­al haar ach­ter­klein­kin­de­ren. "Een on­ver­ge­te­lij­ke dag!" En dat zegt ze met na­druk.

Na een her­sen­bloe­ding 7 jaar ge­le­den heeft me­vrouw Van der Krift nog wei­nig spier­kracht aan de lin­ker­zij­de van haar li­chaam. Ook haar denk­ver­mo­gen is wat ach­ter­uit ge­gaan. Ze woont in Weert sa­men met haar man, die 24 uur per dag voor haar zorgt. Drie keer per week gaat ze naar de dag­be­han­de­ling waar ze the­ra­pie krijgt en dag­be­ste­ding. "De­ze da­gen zijn ook ont­span­ning voor mij en zij kijkt er naar uit en blijft ac­tief door de be­han­de­ling. Hier­door kun­nen we sa­men thuis blij­ven wo­nen."

Rust roest, maar dat is ze­ker niet het ge­val bij Jan Thijs­sen. Zijn agen­da is rijk ge­vuld met vrij­wil­li­gers­werk.

"Ou­de­ren heb­ben on­ze hulp no­dig, een luis­te­rend oor. Dat merk je. De be­wo­ners fleu­ren op als ze me zien." Lin­da Jan­ga is huis­ka­mer­vrij­wil­li­ger in zorg­cen­trum Hier­o­ny­mus in Weert.

Haar he­le le­ven heeft ze met heel veel lief­de en ple­zier voor an­de­re ge­zorgd. Me­vrouw Ja­cobs (84) is daar­om nu ex­tra blij met al­le hulp van de thuis­zorg. "De me­de­wer­kers van de thuis­zorg zijn een 10 waard, me­de dank­zij hen kan ik nog thuis wo­nen."