Zijn ogen glinsteren als hij over haar praat. Olofje, zijn grote liefde. Ruim zestig jaar waren ze onafscheidelijk, maar in 2013 moest hij haar laten gaan. “Het was op een vrijdag. Zij belde me vanuit het ziekenhuis, zoals we dat elke ochtend deden. We waren aan het praten, toen het opeens stil bleef aan de andere kant van de lijn. Dat was de laatste keer dat ik haar gesproken heb.”

 

 

In de maanden van rouw die volgden, vond Joop troost in een nieuwe hobby. De glaskunst. Thuis in zijn atelier in Geldrop maakte hij uit glas de mooiste objecten in verschillende kleuren, vormen en maten. “Dat handige zat er altijd wel in”, vertelt hij. Ik heb jarenlang als gereedschapsmaker gewerkt en daarnaast in mijn vrije tijd uurwerken gerepareerd. In 1946 begon ik in de werkplaats van Philips voor 28 cent per uur. Het jaar erop kreeg ik er een cent erbij omdat ik goed m’n best had gedaan.”

 

 

Glaskunst als rouwverwerking
De glaskunst hielp hem om het hoofd leeg te maken. In zijn werkplaats telde alleen het hier en nu. Bij het Stadshobbycentrum in Eindhoven kreeg hij de smaak helemáál te pakken. Als begeleider maakte Joop cursisten wegwijs in het snijden, slijpen, versmelten (fusen), en vormen (slumpen) van glas. Zo klauterde hij uit het dal en werd hij weer de Joop die het leven met een glimlach en een knipoog tegemoet treedt.   

 

 

Tot het voorjaar van 2023 toen het noodlot opnieuw toesloeg. Joop werd overvallen door een helse pijn in zijn linkerbeen. De bloedvaten zaten verstopt en een amputatie was nog het enige redmiddel. Joop hoefde er geen seconde over na te denken. “Doen, zei ik tegen de specialist. Toen uit onderzoek bleek dat ook mijn andere been eraf moest, heb ik die boodschap nog eens herhaald. In mijn hoofd voelde ik me topfit, ik genoot nog te veel van het leven om er afscheid van te nemen. Ook zonder benen kon ik verder, al zou dat wel betekenen dat ik naar een verpleeghuis moest. Daar zag ik eerlijk gezegd wel tegenop. Na mijn vrouw raakte ik ook mijn zelfstandigheid kwijt.”

 

 

Waardig oud worden 

De geboren Eindhovenaar was vooral bang om zijn waardigheid als mens te verliezen, maar in zorgcentrum Marishof in Maarheeze bleek het tegendeel waar. “Het is hier net een hotel. Het eten is uitstekend, net als de verzorging. Voor het verplegend personeel is werkelijk niets teveel. Diep respect heb ik voor hen.”

 

Tweede jeugd 

Klagen komt in zijn vocabulaire niet voor. Het meest dankbaar is Joop voor het feit dat hij in Marishof zoveel mogelijk het leven kan leiden dat hij gewend was en waarvan hij zo genoot. Samen met zijn dochter Desirée lieten de zorgmedewerkers van Land van Horne vorig jaar zijn grootste wens in vervulling gaan. Speciaal voor Joop werd een kamer naast de werkplaats van de technische dienst leeggeruimd en ingericht als atelier. Compleet met een oventje waarin hij zijn kleurrijke, glazen creaties kan afbakken. Hij werkt er dagelijks en hoeft niemand om toestemming te vragen, Joop heeft z’n eigen sleutel en kan er met zijn elektrische rolstoel zelf naar toe.  “Het is fantastisch, ik ben zó blij met die ruimte. Als ik bezig ben, vergeet ik de tijd, ik kan me er helemaal in verliezen”, vertelt de negentiger die bij Land van Horne aan zijn tweede jeugd lijkt begonnen.

 

 

In zijn appartement op de tweede etage is het resultaat te zien van zijn noeste arbeid.  De woonkamer staat en hangt vol met glaskunst. Sieraden, kralen, schaaltjes, engeltjes, raamhangers, het is teveel om op te noemen. Joop kan er uren over vertellen. “Op de Kerstmarkt, afgelopen december hier in Marishof, heb ik 700 euro aan glaswerk verkocht. 16 juni is er een weer een nieuwe markt. Daar ben ik al nu druk de voorbereidingen voor aan het treffen”, zegt hij terwijl hij al scrollend op zijn smartphone zoekt naar een foto van een glazen urn die hij heeft gemaakt. “Toch wel handig, die moderne techniek”, zo gaat de spraakwaterval verder. “Laatst, tijdens mijn 95e verjaardag, zijn er foto’s gemaakt. Die heb ik nu via Airdrop overgezet op mijn iPad.

 

Trots 

Joop Scheuders mag dan hard op weg zijn naar de 100, hij is nog helemaal bij de tijd en bruist van de energie. Als hij niet in zijn atelier aan het werk is, drinkt hij koffie met medebewoners, doet hij mee met activiteiten maakt hij zich als lid van de Cliëntenraad sterk voor de belangen van cliënten en medewerkers. Daarnaast geniet hij zoals elke vader en (overgroot)opa van de bezoekjes van zijn familie.

 

 

Tussen de glazen kunstwerken aan de wand prijkt een zwart-witfoto van de vrouw die hem drie prachtige kinderen schonk. Zijn Olofje met wie hij lief en leed deelde en die hij in de laatste jaren van haar leven elke dag verzorgde. Ze moest eens weten hoezeer Joop het leven anno 2024 nog elke dag viert. Wat zou ze trots op hem zijn!

 

Tekst geschreven door Bas Poell
Fotografie door Marieke Zentjes