De Hei
Me­neer van Dil­len is in 1937 ge­bo­ren in So­me­ren-Hei­de. "De Hei" op zijn Zum­mers. Hij is op­ge­groeid als der­de kind op een zo­ge­noem­de ont­gin­nings­boer­de­rij. Twee broers zijn voor zijn ge­boor­te over­le­den aan de ge­vol­gen van de Spaan­se griep, een an­de­re broer in een la­ter sta­di­um aan tu­ber­cu­lo­se. "Ik heb nooit iets aan mijn ou­ders ge­merkt. Maar zij moe­ten toch ge­bukt zijn ge­gaan on­der dit groot ver­lies."

Han­den uit de mou­wen
Het was heel hard wer­ken op de boer­de­rij. "Op een dag, ik was zes jaar, kwam ik thuis van school en trof de paar­den in­ge­span­nen aan. Ik moest van mijn va­der met­een aan de slag om het land te ploe­gen," zo me­mo­reert me­neer van Dil­len. Naast het wer­ken op het land hielp hij zijn moe­der met het huis­hou­den toen zij dat niet goed meer kon. "El­ke week op maan­dag was­dag en op za­ter­dag poets­dag."

Ei­gen be­drijf
Na de la­ge­re school en de fruit­teelt vak­school nam me­neer van Dil­len vijf hec­ta­re grond van zijn va­der over en be­gon zijn ei­gen fruit­teelt­be­drijf met bes­sen, ap­pels en mo­rel­len. On­danks dat hij zijn he­le ziel en za­lig­heid in het be­drijf stop­te, is hij na tien jaar nood­ge­dwon­gen ge­stopt. "De te­gen­val­len­de ap­pel­prij­zen speel­den par­ten en als ge­na­de­slag een la­te nacht­vorst in ju­ni die de he­le kwe­ke­rij ver­woest­te." Na en­ke­le om­zwer­vin­gen op werk­ge­bied kwam me­neer met drie ver­sle­ten rug­wer­vels in de WAO te­recht. "Ik kon niet stil­zit­ten, dus ik ben als vrij­wil­li­ger aan de slag ge­gaan met schof­fe­len en blad rui­men."

Zorg­za­me va­der
Op 35-ja­ri­ge leef­tijd kreeg me­neer van Dil­len ver­ke­ring met me­juf­frouw Brink­mans uit Ne­der­weert. In­mid­dels zijn ze 48 jaar ge­trouwd. Door li­cha­me­lij­ke klach­ten bij me­vrouw van Dil­len neemt me­neer van Dil­len al ja­ren ve­le zorg­ta­ken op zich. Hij her­in­nert zich dat na de ge­boor­te van Je­an­nie, de oud­ste van drie doch­ters, de wijk­zus­ter die zou ko­men hel­pen met de ver­zor­ging van de ba­by te laat was. "Ik dacht, dat kan ik ook wel. Dus ik deed Je­an­nie al­vast heel voor­zich­tig in bad. De zus­ter kwam, aan­schouw­de het ta­fe­reel en zag dat ik het goed deed. Van­af die dag heb ik ook de­ze taak op mij ge­no­men en heb ik nooit een dag het bad­je van mijn doch­ters over­ge­sla­gen. Hoe druk de dag ook was, hoe laat het ook werd."

Fran­cis­ca­nes­sen­hof
Het echt­paar van Dil­len woont sinds eind 2019 tot gro­te te­vre­den­heid op het Fran­cis­ca­nes­shof. Me­neer heeft veel voor zijn vrouw ge­zorgd. Stuk­je bij beet­je wordt de­ze zorg uit han­den ge­no­men door me­de­wer­kers van Land van Hor­ne; de li­cha­me­lij­ke zorg, het eten, de dag­op­vang en de huis­hou­ding. Me­neer van Dil­len ver­telt: "Ik ben erg blij met al­le hulp, en ook hier­bij help ik nog waar ik kan, ik kan ten­slot­te niet stil­zit­ten."